Moulin Rouge, Musical - deel 7

Moulin Rouge - Musical, MY HAPPY PLACE.
Toen ik afgelopen dinsdag het verdrietige nieuws kreeg dat mijn vriend niet vóór de Kerst terug zou zijn van zijn familiebezoek in India,- daar waar ik zo op zat te wachten: ´samen met Kerst´, pakten donderwolkjes zich samen.
Zéker omdat dit een soort van houvast geworden was, na een turbulente tijd.

Gelukkig heb ik altijd lichtpuntjes; mijn lieve Owen - de miauwerd, Bouke, films.. en sinds kort MOULIN ROUGE!

Mijn vriend weet dit ook en met mijn verjaardag in aantocht, besloot hij me een ticket cadeau te doen voor nóg een rondje (nummer 7 - oeps).
Dit terwijl ik nét donderdag geweest was. 
2x in 1 week leek zelfs voor mij ietwat te veel van het goede, maar ik wist; als ik geluksmomentjes wil voelen, dan is deze show oprecht daar waar ik moet zijn. 

Eerst het kattencafé in met Iris; dachten we (check die openingstijden van tevoren dan!) - het werd Douwe Egberts, daarna hup de trein in, wederom richting Utrecht, Beatrix Theater.
7 keer en elke keer in de regen die roltrap op en af. 
Gelukkig schijnt daar, in de Moulin Rouge, altijd het zonnetje, voor mij.

Meteen een vreugdedansje naar het scherm waarop de cast van die dag te zien is, om te ontdekken dat ik kon gaan genieten van wéér een andere Satine; Chayenne Lont. 
Nog nóóit van gehoord.

Maar hey, ook niet van Martijn voordat ik de Moulin Rouge in dook.. Ezelsbruggetje..
Zoals in in mijn eerdere verhalen al liet blijken; ik had me geen betere Christian kunnen wensen.
Verhaaltje 1.
Verhaaltje 2.

Verhaaltje 3 (met 4, 5 en 6)
(Het scrollen in verhaaltje 3 wordt lichtelijk vermoeiend, dus besloten tóch een nieuw blog aan te maken.)

De film is écht 1 van mijn favorieten, net als hoofdrolspeler Ewan McGregor én dit wondermooie karakter tot leven brengen on stage, doe dat maar even!
Hij doet het!
Op een weergaloze manier, waar ik telkens weer enorm van geniet. 
Gisteren ben ik van de ene emotie in de andere gerold, pure gelukzaligheid.
Op m´n Bday, in m´n eentje, helemaal aan de zijkant, compleet in dat andere wereldje.. 

´Why always the same show?´
Mijn vriend heeft door dat ik er dolgelukkig van word, maar wat is het eigenlijk dat je blijft gaan?

Moulin Rouge doet wat Zorro jaren geleden deed; mij volledig in het verhaal, die wereld trekken. 
Tommie deed het destijds als hoofdrolspeler, nu is het Martijn.
Meteen na het eerste bezoekje wist ik; Moulin Rouge gaat Zorro voorbij. 
Dat blijkt, haha! 

En het leuke is; telkens een andere cast, verschillende dingen zien en ook bewust meemaken wat ´anders´ is, omdat je op een gegeven moment precies weet wat er gezegd gaat worden of staat te gebeuren. 
Hierin was het verschil tussen Tessa en Chayenne duidelijk te zien. 
Zéker omdat ik de musical zo ongeveer woord voor woord mee kan praten, heb ik een aantal keertjes gedacht; ´da´s anders´. 
Chayenne is een rasechte musicalster en tóch vind ik het leuker om naar Tessa te kijken en luisteren.
Kan ook met de opgebouwde chemie tussen haar en de andere spelers te maken hebben, of het feit dat Chayenne niet al 40+ shows op haar gespeelde lijstje heeft staan.. 
Al denk ik vooral dat het een smaakkwestie is. 
Doe mij maar Tessa. En Martijn. En Carlo.
En Brecht. BRECHT als de DUKE.
Goede reden voor nog een rondje!
Want ik wacht er nog steeds op..
Of 2, of 3.. We gaan het zien.

Ik was dus solo, en 1 van de leuke dingen daarvan is dat je altijd met mensen aan de praat komt. Ben weliswaar zo´n ultiem sociaal geval.
Zo zat er een vrouw naast me, met haar ouders op leeftijd, die ik vertelde dat ze een waanzinnige show hadden uitgekozen om te bezoeken.
Vanaf zo´n 5 minuten in de show, beaamde ze dit meerdere malen met haar gezichtsuitdrukkingen.
In de pauze riep ze: ´DIT IS DE BESTE MUSICAL DIE IK OOIT ZAG, IK GA NOG EEN KEER!´
Precies mijn reactie, haha.
Haar vader is fan van Carlo en vond het jammer dat hij niet speelde.
Ik zeg; een goede reden om nog een keer te gaan.

Soms.. heb je die zucht.
Zo snapte ik niks van het publiek; na eventjes te zijn gaan staan, ging iedereen weer roerloos op z´n stoel zitten, om enkel bij het applaus-ontvangst van Martijn en Tessa weer op te staan.
Het hele slotstuk stond ik,-gelukkig aan de zijkant-, eigenwijs, in mijn eentje; nou´ja met nog een stel mensen ergens in het midden van de zaal.
Best ongemakkelijk wel.
Tuurlijk snap ik dat je bij Martijn iets éxtra´s wil doen.
Dit zou in mijn geval betekenen; crowdsurfen, het podium op springen en hem knuffelen. Maar dát is aan de binnenkant van m´n ogen.

Ook irritant; pratende mensen als de show bezig is. Duik dan lekker een café in..

Ezelsbruggetje; eetcafeetje!
Ik dook er ná de show in, samen met Stephanie, om jawel; mijn Bday te vieren.
We gingen weer heerlijk naar Margie´s.
Zo´n cosy, super cute en delicious restaurantje.
Over nieuwe tradities gesproken; Moulin Rouge én Margie´s.

Het is daar waar ik een onevenaarbaar kado kreeg.
Daarover lees je hier.

Moulin Rouge, je betekent héél veel voor mij.
Je kwam op het juiste moment. 
Ik wil meer van die geluksmomentjes. En die gun ik mezelf.
Dan maar door het leven met de titel ´verslaafd´. 

En Martijn is het grootste zonnestraaltje. 
Samen met de rest van de cast maakt ie me oprecht gelukkig.
Dat talent verdient een plekje in m´n eigen Wall Of Fame. 
(Rechterbalk als je via laptop mijn site bekijkt - anders doorscrollen naar onderen!)