´Wat een herrie hier!´ zei de oude man die samen met zijn vrouw naast mij zat in de foyer, terwijl ik aan het wachten was op m´n 9e rondje Moulin Rouge.
´U kunt zo meteen een nog grotere explosie geluid verwachten, maar dan wél waanzinnig goed.
Een waar spektakel, alleen de eerste 12 minuten al´, reageerde ik.
De beste man had zijn wandelstok meegenomen en met de woorden; ´en als mensen met hun hoofd voor mij gaan zitten dan..´ maakte hij een golfbeweging.
´U bent wel echt een terror-opa he?´ was daarop mijn reactie.
Hier moesten we alle 3 om lachen en met een; ´heel veel plezier!´ liep ik richting ingang 7.
Wat een heerlijke knorrepot; stiekem een heel klein hartje vermoed ik.
Mevrouw kwam ik overigens in de pauze tegen op de toiletten en zij was heel lovend over het spektakel.
Ja écht, ingang 7.
Ik had namelijk een rete-goedkoop ticket gekocht via, hiephoi, Ticketswap - en uit groots enthousiasme niet goed opgelet.
In plaats van rij 6, zat ik rij 6 op het balkon. Lekker, Irene!
Ook dat zag ik maar als een universum-dingetje; alles ervaren.
Brecht, Tessa, Carlo. Ik wist al; dit wordt een pareltje.
Het blijft té leuk om te zien dat er toch telkens weer dingetjes anders zijn en dat mensen elkaar uitdagen er volledig voor te gaan.
Hoewel Brecht Christian fan-tas-tisch neerzet, wacht ik keihard op het moment dat ik hem ein-de-lijk mag zien als de Duke.
Ooit lukt het me. Als ik niet tot 18.30u hoef te werken wanneer hij ineens op mag als de Duke, bijvoorbeeld.
Martijn speelde onverwacht alleen de avond, maar een geluksmomentje was er hoor.
Vandaag betekende mijn eerste kennismaking met Marlon als Lautrec en ik ben zéér positief.
Hij knalde het karakter er fijn in, zeg!
Weer zo´n vocaal powerhouse, die man.
En Carlo is er altijd voor de extra challenges en improvisatie.
Het is overduidelijk dat iedereen ultiem geniet op het podium; Moulin Rouge is écht een feestje en alle spelers on stage zijn zó talentvol.
My Happy Place.
Klaarblijkelijk zijn er mensen met een andere mening.
Tegen de 3 vrouwen die heerlijk zaten te kwebbelen met een wijntje, waarvan er 1 geregeld op haar telefoon aan het kijken was, wil ik graag zeggen; ´duik de volgende keer de kroeg in!´
Ik houd ook van een wijntje. Een wijntje in de Moulin Rouge nóg beter; maar dit kan in stilte, dan stoor je andere mensen, die wél van de show willen genieten, niet.
Alsof dat nog niet genoeg was, ging 1 van hen lachen bij de sterfscene van Satine én liepen ze de zaal uit nog voor de acteurs, die meer dan 2 uur lang keihard gespetterd hadden op het podium, hun applaus in ontvangst hadden genomen - met notabene een heerlijk slotstuk.
Ik ben er echt van overtuigd dat deze vrouwen dit niet deden omdat ze een trein moesten halen of zo.
Een plekje op de één na laatste rij op het balkon is sowieso een aparte beleving.
Het is leuk om een keer een overview te ervaren, maar ik zit toch liever ergens vooraan; daadwerkelijk de gezichten zien (expressie) en meer IN de Moulin Rouge zijn.
9x. Zorro-punt bereikt.
Ik weet al dat ik 7 maart en 16 maart weer de Moulin Rouge in duik, dus Zorro mag z´n zwaard inleveren.
Een geweldige musical, die veel voor me heeft betekend (ook vooraf met Op Zoek Naar Zorro), maar hij deed niet wat Moulin Rouge nu doet.
Het juiste moment, het juiste verhaal, de juiste cast, alles.
Ik kan er geen genoeg van krijgen en eigenlijk maakt het me geen donder uit wie er staan te stralen op dat podium, want ze zijn allemaal, stuk voor stuk, geweldig.
Én zoals ik al in een eerder verhaaltje schreef; iedereen gooit een deel van zichzelf in de rol en de verschillen beleven vind ik superleuk!
Maar ik heb wel extra veel liefde voor Martijn, hoor..
Dat hij niet speelt, betekent natuurlijk niet dat we samen geen geluksmomentje kunnen creëeren.
Echt, oprecht, een zonnetje. Martijn. Christian.
Voor mij de ontdekking van vorig jaar. Als artiest én persoon.
Hij deed iets superliefs - daarover later meer.
Lieve, lieve, lieve Martijn; duizendmaal dank.
Toen ik gezellig aan het doen was met Martijn, stond pardoes Brecht verderop, gezellig te doen met iemand anders. Gewoon gezellig in Utrecht joh!
Helaas was hij ook net zo pardoes weer weg, op het moment dat ik ´m gedag wilde gaan zeggen. Sterrenstofjes?
Gezellig dus; ineens was Marlon daar. Leukerd, lekker spontaan.
Handjeschudden, kennismaken, een paar woorden wisselen en snel naar de trein rennen.
De volgende keer leg ik mijn retro-ruitjes-picknick-kleedje uit en nodig ik iedereen uit voor een Indiase Chai, want die kan ik maken.
Heel vaak, heel lekker. (´Waah´; betekent verrukkelijk)
Voornamelijk als ik nét thuiskom van een dagje uit - leuke boyfriend heb ik..
Jes, deze #blijemuts heeft een heel mooie dag beleefd in de Moulin Rouge en gaat snel weer. Gelukzaligheid. Vreugde. Euforie.
Jes, euforie. Na zo´n geluksmomentje met Martijn is er écht euforie.
Ik kan niet anders zeggen; op rode Moulin-Rouge-wolkjes naar huis.
COME WHAT MAY.
Reactie plaatsen
Reacties
Leuk stuk heb je geschreven, en recht uit je hart, Ik begrijp ook wat het met je kan doen, in de tijd van Miss Saigon ben ik ook wel meer dan 50 x in het geliefde Beatrix theater geweest, maar met Moulin Rouge heb je me overtuigd, kaarten zijn besteld!
Wat een mooi verhaal weer over Moulin Rouge. Het is ook echt een musical die je niet 1 keer maar vaker kunt zien! Er gebeurt zoveel en wat is het toch een fantastisch mooi decor.
Die gaat Zorro dik overtreffen!!
Hoewel ik hem pas 1 x heb gezien is ook de 2e al gepland!
En hoe lief van Martijn om even de tijd voor je te nemen. Dat is heel bijzonder! Moulin Rouge zit in je hart ❤️