Moulin Rouge, Musical - deel 12

First thing; de cast checken.
Tamara wilde nu toch wel héél graag Carlo zien als Zidler. Logisch!
Een geluksmomentje voor haar (en natuurlijk ook voor mij); Carlo speelde.
Second thing; een wijntje. Ook logisch!

Koopjesjagen betekent dat je creatief moet zijn en het niet erg vindt om apart te zitten. 
Hoi rij 10, hoi rij 16. 

Achter mij zaten 2 oude vrouwtjes hun beklach te doen over de dure plaatsen die niet veel beenruimte hadden.
Ik heb geprobeerd deze lieftallige mevrouwtjes uit te leggen dat rij 8 de beste plek is voor extra beenruimte en hoe je tickets via Ticketswap of Marktplaats kunt kopen, maar die uitdaging heb ik keihard verloren.
Ze gaan dat nóóit begrijpen, denk ik. 

Toen ik vertelde voor welk heerlijke prijsje ik op mijn stoel zat, viel de vrouw naast me bijna van haar stoel af.
Jes, be creative. Be. Be. Cre-a-tive!
Waarom ik je dit vertel?
Als je eenmaal naar Moulin Rouge bent geweest, wil je vaker; durf ik te garanderen. 
En vaker gaan wil je niet doen voor de reguliere prijzen. 

Zal ik dan nog maar eens vertellen hoe waanzinnig deze musical is?
Je wordt compleet meegezogen in het verhaal en het is vanaf de eerste tot de laatste minuut 1 groot spektakel!
Soms weet je niet eens waar je moet kijken; om alles mee te maken, heb je gewoon meerdere bezoekjes nodig. Feit!

Moulin Rouge kriebelt al je zintuigen én emoties. Oprecht.
Daar waar je bij de kennismaking tussen Christian en Santiago & Toulouse, of de scenes tussen Christian & Satine ´in de olifant´ (Your Song | Elephant Love Medley) flink kunt lachen, zul je zéker een aantal momenten hebben waarop de tranen opkomen of over je wangen rollen. 
Van bizarre kippenvelmomenten tot intens genieten van heerlijke klassiekertjes.

Ik val gigantisch in de herhaling, maar o´ wat is iedereen on stage FANTASTISCH in deze musical. 

Erg (in mezelf) gelachen heb ik om een de lach van een man toen Giovanni Royals inzette; ´I´ve never seen a diamond in the flesh´.
De lach van deze man; ik kan het niet beschrijven, aanstekelijk is een treffend woord.
Tamara had haar eigen lach-momentje, toen haar telefoon ineens luid riep: ´U heeft uw bestemming bereikt!´
JES, MOULIN ROUGE!
Natúúrlijk had ze haar geluid uitgezet, echter was Googlemaps nog actief, haha!

Lachen deed ik niet toen het na Martijn´s krachtige ´El Tango De Roxanne´ muisstil bleef.
HOE DAN?! Ik deed een poging tot klappen, maar dit voelde zó awkward.
De volgende keer ga ik écht voorbij mijn gevoel van awkwardness en joel/klap ik voor Martijn, gewoon omdat ie dat keihard verdient!
Ook al staat de volgende scene DIRECT klaar.
Nino, wacht maar even.
Martijn staat te zingen alsof zijn eigen leven er vanaf hangt en de zaal blijft stil, ik vind er wat van.

Over Nino gesproken; een heerlijke Duke natuurlijk.
Wat ik me stiekem wel steeds meer af begin te vragen, na 12 rondjes; wat gebeurt er met de Duke na afloop?
Dan zien we eigenlijk niet meer; hoe reageert hij? Wat gaat hij doen?
Dagen werden weken, weken werden maanden; Edele heer, hoe gaat het met U?
Zó hard afgewezen en geen reden meer om die ´knul´ iets aan te doen..

Alle geluksmomentjes verzamelen!
De euforie en vreugdedansjes, wandelend op rode Moulin Rouge wolkjes, iedere keer weer, na een gezellige ontmoeting met Martijn.
Hij blijft me stiekem telkens verrassen door bepaalde dingen die hij zegt. 
Heel wijs en doordacht, inspirerend en warm.
Een rasartiest, met recht. Én een bijzonder mooi mens. 
Dat Martijn Christian is geworden, is ronduit terecht. 
Niet alleen omdat ie een wandelende Christian IS (met een waanzinnige stem!), maar ik zie écht gelijkenissen tussen Martijn & Christian in karakter. 
Datzelfde geldt voor Carlo & Zidler.
Ze ZIJN het.

Ezelsbruggetje naar Carlo;
Met hem voor het eerst sinds dit hele Moulin Rouge avontuur, een gesprekje gevoerd.
Toen ik vertelde dat dit mijn 12e was, waarvan ik hem 10x heb gezien, vroeg ie, nadat hij eerst heel verrast was, welke show voor mij de mooiste was.
´De eerste?´ opperde hij.
Ik vertelde dat het die ene met Tjindjara als Satine was, waarop hij lyrisch reageerde.
Nu bedenk ik me; JA, het is DIE show, maar die show had ik natuurlijk nooit gezien als ik de eerste niet had beleefd. 

Ezelsbruggetje naar Tjindjara;
Zij was gisteren jarig en eventjes gingen er hersenspinsels ratelen; hoe tof zou het zijn als ze juist die avond Satine zou mogen spelen.
Een dag vrij is natuurlijk ook heel logisch..
Máár ik zit in oplet-modus, want als zij weer mag, dan kan het maarzo zijn dat ik spontaan/impulsief de trein in spring richting Utrecht. 
Sowieso zit ik daar volgende week zondag alweer in, haha!

Marlon en ik zijn overigens voor het eerst verder gekomen dan zwaaien of handjeschudden, ha ha..
There is progress!

Iemand zei; ´Jij doet echt leuke dingen´.
Jes; genieten van het leven. 
Een concert van Bouke, een rondje Moulin Rouge, een wijntje op een zonnig terrasje, een rondje Pathé, een reisje naar een mooie bestemming; doe meer van wat je gelukkig maakt. <3